English here ...Genre : Komedie/Drama/Fantasy
Land : USA
Cast :
Adam Sandler : Max Simkin
Steve Buscemi : Jimmy
Dustin Hoffman : Abraham Simkin
Regisseur : Thomas McCarthy
Korte Inhoud
Een schoenmaker van de vierde generatie ontdekt in de kelder van zijn vader een magische naaimachine die ervoor zorgt dat hij in de persoon kan veranderen waarvan hij de schoenen draagt. Hierdoor gaat hij op een reis van zelfontdekking en leert hij het belang van familie door de magie van het gezegde 'in iemand anders zijn schoenen staan'. Dit zorgt niet alleen voor een verandering in zijn wereld maar ook in die om hem heen.
Mijn mening
Get it on Amazon ...
"He had no idea who I was.
I could be anybody I want.
This is great.”
Eerlijk gezegd ben ik niet zo’n grote Adam Sandler fan. Ik vind hem niet bepaald grappig. Ik kan niet zo precies aanduiden wat er me stoort, maar zijn nonchalance en ongeïnteresseerdheid beginnen me na een tijdje wel serieus op mijn zenuwen te werken. Ik kan me niet herinneren dat ik bij “Blended” of “Click” ook maar één keer heb geglimlacht. Het lijkt telkens alsof hij zijn zogezegd grappige dialoogjes uit zijn mouw schudt en sporadisch iets er tussenin zwiert met zo’n air en uitdrukking op zijn gezicht waaruit je kan opmaken dat hij ineens tot het besef komt dat het toch eens tijd wordt om iets humorvol te zeggen (ook al beperkt die humor zich soms tot het laten van een wind). Ook lijken zijn films telkens als eindconclusie een waardevolle levensles naar voren te brengen. Nee, Sandler is niet mijn favoriete komiek. Maar hier in “The Cobbler” viel hij reuze mee. Ik betrapte me zelfs op een glimlachje nu en dan. Het uiteindelijke eindresultaat is echter redelijk zwak en rommelig. Maar doordat Sandler hier een poging waagt om iets serieuzer te lijken, ik gespaard bleef van onnozele Sandler-humor en het redelijk sprookjesachtig overkwam, was het sowieso al een meevaller.
This is great.”
Eerlijk gezegd ben ik niet zo’n grote Adam Sandler fan. Ik vind hem niet bepaald grappig. Ik kan niet zo precies aanduiden wat er me stoort, maar zijn nonchalance en ongeïnteresseerdheid beginnen me na een tijdje wel serieus op mijn zenuwen te werken. Ik kan me niet herinneren dat ik bij “Blended” of “Click” ook maar één keer heb geglimlacht. Het lijkt telkens alsof hij zijn zogezegd grappige dialoogjes uit zijn mouw schudt en sporadisch iets er tussenin zwiert met zo’n air en uitdrukking op zijn gezicht waaruit je kan opmaken dat hij ineens tot het besef komt dat het toch eens tijd wordt om iets humorvol te zeggen (ook al beperkt die humor zich soms tot het laten van een wind). Ook lijken zijn films telkens als eindconclusie een waardevolle levensles naar voren te brengen. Nee, Sandler is niet mijn favoriete komiek. Maar hier in “The Cobbler” viel hij reuze mee. Ik betrapte me zelfs op een glimlachje nu en dan. Het uiteindelijke eindresultaat is echter redelijk zwak en rommelig. Maar doordat Sandler hier een poging waagt om iets serieuzer te lijken, ik gespaard bleef van onnozele Sandler-humor en het redelijk sprookjesachtig overkwam, was het sowieso al een meevaller.
Follow me by E-mail
Geen opmerkingen:
Een reactie posten